MIKOŁAJKI

ŚWIĘTY MIKOŁAJ

Ks. Włodzimierz Kwietniewski

Chodził z siwizną szronu wplątaną w jedlinę,

śmiał się pełnią księżyca bladą i pyzatą,

podarował brylanty gwiezdne mroźnym kwiatom,

przed domami  przystawał dumając godzinę.

Obdarował prezentem przydrożną topolę,

potem wchodził do domów cicho, tajemniczo,

 kładł prezenty, odchodził-ludzie je policzą,

wreszcie po Mlecznej Drodze odszedł w gwiezdne pole.

Temu podrzucił uśmiech, promień jaśniejący 

wśród ponurych dni życia; temu szczęścia chwilę 

wprost w schorowane ręce suche jak badyle;

dziś też wytrwanie otrzymał w wierze kulejący.

Dziś z tworów ludzkiej ręki prezentów nie trzeba,

bo te, jak łatwo przyszły, łatwo się oddalają;

nikłe, że w chwilach trudnych tak, jak proch się spalą,

wtedy nie trzeba nam darów, ale darów z Nieba.

Na ten piękny wiersz trafiłam kiedyś, dawno, dawno! Kilka dni temu robiąc porządki wpadł mi w ręce -  chyba celowo. Wiem, że powinnam się nim podzielić, więc niniejszym to czynię. Mnie ten wiersz bardzo porusza, szczególnie te dary z Nieba, które niosą ze sobą głębię tęsknoty. Bo przecież tak naprawdę każdy z nas za czymś tęskni...